Zboża stanowią znaczną część powierzchni upraw w Polsce (ponad 70% wg danych GUS), jednak osiągane plony są dalekie od potencjału, jaki oferują współcześnie dostępne odmiany.
Za takim stanem rzeczy – oprócz w wielu wypadkach nie do końca sprzyjających warunków klimatyczno-pogodowych – stoją błędy popełniane w agrotechnice tych roślin. Nawożenie będące podstawowym zabiegiem plonotwórczym stanowi ważny element agrotechniki.
Istotną cechą morfologiczną zbóż, ograniczającą możliwości pobierania składników pokarmowych i wody, jest stosunkowo płytki system korzeniowy. Zatem do prawidłowego rozwoju i uzyskania satysfakcjonującego plonu konieczne jest zapewnienie bogatej palety składników pokarmowych w wierzchniej (uprawianej) warstwie gleby. W zakresie odżywienia składnikami w początkowym okresie wzrostu kluczowe są składniki odpowiadające za rozwój systemu korzeniowego, gdyż to one gwarantują nam w okresie późniejszym większą tolerancję na chwilowe deficyty wody oraz zwiększone pobieranie składników pokarmowych.
Plon zbóż jest iloczynem dwóch czynników: liczby ziarniaków z jednostki powierzchni i ich masy. Proces tworzenia plonu ma swój początek już we wczesnych fazach rozwojowych roślin. Od siewu do końca fazy krzewienia, kiedy ostatecznie kształtuje się liczba pędów wegetatywnych, mamy do czynienia z okresem budowy potencjału plonowania. Na możliwości zbudowania tego potencjału w największym stopniu wpływają czynniki siedliskowe, ilość światła, zaopatrzenie w wodę i składniki pokarmowe. Początek fazy strzelania w źdźbło jest jednocześnie początkiem procesu redukcji źdźbeł.
Szybkość i intensywność tego procesu zależy od czynników środowiskowych i agrotechnicznych. Maksymalna liczba ziarniaków w kłosie uzależniona jest od liczby pojedynczych kłosków i płodnych kwiatków w kłoskach. Proces redukcji kwiatków i kłosków rozpoczyna się w końcu fazy strzelania w źdźbło i zachodzi aż do kwitnienia. Deficyt składników pokarmowych i wody w tym czasie przyczynia się do nasilenia intensywności procesów redukcji nasion w kłosie.
Masa tysiąca ziaren kształtuje się od początku nalewania ziaren i trwa do dojrzałości pełnej. Zależy w dużym stopniu od odżywienia roślin azotem, temperatury i ilości dostępnej wody.
Nawożenie zbóż makroelementami ma zagwarantować przede wszystkim satysfakcjonujący ilościowo plon ziarna. Aby uzyskać taki efekt, poziom nawożenia azotem, fosforem, potasem, magnezem i wapniem powinien uwzględniać zasobność gleb w te składniki i oczekiwany plon ziarna. W tym miejscu należy dodać, że punktem wyjścia do uzyskiwania wysokich plonów zbóż jest odpowiedni dla gatunku i klasy agronomicznej gleby odczyn warunkujący zdolność rośliny do budowy systemu korzeniowego (toksyczność jonów glinu przy niskim pH) i możliwości pobierania makroskładników z gleby.
Nawożenie mikroelementami ma zasadniczo charakter profilaktyczny. Każdy z mikroelementów wykazuje szerokie spektrum działania na rośliny uprawne. Ich niedobór z jednej strony może skutkować redukcją plonowania rośliny, z drugiej zaś nie zawsze łatwo jest jednoznacznie zidentyfikować ich deficyt. Mikroelementy przede wszystkim uczestniczą (bezpośrednio lub pośrednio) w procesach efektywnego pobierania i wykorzystania azotu (mangan, miedź, niekiedy cynk), ale także (pośrednio) wspierają reakcje odpornościowe roślin.
Technologie nawożenia
Mając na uwadze zróżnicowane oczekiwania rolników w zakresie odżywiania upraw, przygotowaliśmy dla Państwa trzy kompletne propozycje nawożenia dolistnego.
Poniższe technologie zostały przygotowane w odpowiedzi na te oczekiwania, w celu optymalnego odżywienia upraw i mają charakter poglądowy. W przypadku pytań dotyczących szczegółów technologii oraz dopasowania indywidualnego dawkowania wskazanych produktów zapraszamy do kontaktu z naszym Zespołem.
